II. Rozdział 2

Obracaj swoim partnerem w kółko.

Saige Cameron's POV

Dzisiaj jest wielki dzień. Seneca poślubi mojego brata, Tobiego. Siedziałam w garderobie, która była umieszczona w kościele, byłam tam z Senecą, Emmą, Willow, Jen i Jazmyn.

-Nie mogę uwierzyć, że w końcu wychodzisz za mąż!- Emma zapiszczała, ciągnąc Senecę do dużego uścisku.

-Wiem.- zaśmiała się.

-Jestem bardzo szczęśliwa, że postanowiłaś się ustatkować- Jazmyn uśmiechnęła się- Zwłaszcza z Tobym. On jest naprawdę dobrym człowiekiem i wy dwoje zasługujecie na siebie.

Seneca promieniowała z radości i wyglądała na stereotypową, zarumienioną narzeczoną- Dziękuję, Jazmyn.

-Och, chodź tutaj moja przyszła siostro- uśmiechnęłam się, pociągając ją do wielkiego uścisku, zaśmiała mi się do ucha- Chociaż praktycznie my jesteśmy siostrami.

-Prawie- skinęłam głową.

-Kocham cię, Saige, w siostrzany sposób.

-Ja też cię kocham, Seneca.- uśmiechnęłam się.

-Słodki siostrzany moment.- Willow uśmiechnęła się do nas.

Ktoś zapukał do drzwi, brzmiąc, jakby gorączkowo nas szukał.

-Otworzę- Jen zapewniła, otworzyła drzwi, odsłoniła bardzo wkurzonego i spanikowanego Jaxona- Kochanie co się stało?

-Mamy problem.

-Co się dzieje?- Seneca podbiegła do niego.

-Mogę porozmawiać z Jen i Saige na korytarzu, Seneca idź i kończ się szykować. Wyglądasz ślicznie, nie zamierzam cię denerwować przed ślubem, powiem ci za minutkę.

-Jaxon- Seneca syknęła na niego- Powiedz mi.

-Pozwól mi pierwszej się dowiedzieć, po prostu idź się przygotować.

-Dobrze- Seneca sapnęła i odeszła od nas, Jaxon zaprowadził Jen i mnie na korytarz.

-Co się dzieje?- zapytałam, krzyżując ramiona na piersi, obejmując szczyt brzoskwiniowej sukienki druhny, w którą byłam ubrana.

-Mamy nieproszonego gościa.

-Mam iść go wywalić?- Jen zaoferowała- Mogę skopać mu tyłek.

Jaxon zachichotał- Niespodziewanie gościem jest umm...

-Kto, Jax?- westchnęłam- Naprawdę musimy wracać przygotować się do ślubu i-

-Justin.

Moje oczy rozszerzyły się. Czułam, że moje serce zatrzymuje się na chwilę- Mój...mój Justin? No cóż...nie mój, ale....

-Tak, Saige, ten Justin.- skinął głową- On tutaj jest.

-Co...co on tu robi?- przełknęłam ślinę.

Jaxon wzruszył ramionami- Nie wiem, mówiłem ci, że nie był zaproszony i nie wiem co mam zrobić. Wiem, że Seneca chce go tutaj, ale Toby nie chce.

-Wow, dupkowi rzeczywiście zależało na tyle, żeby przyjść zobaczyć się z nami...- Jen powiedziała gorzko.

-No cóż, prawdopodobnie nie z nami, pewnie po prostu przyszedł, aby porozmawiać z kimś i aby podziękowano mu za przyjście. Jego to nie obchodzi, prawda?

-Prawda.- Jaxon skinął głową- Może powinienem poprosić go, aby wyszedł.

Justin Bieber's POV

Wszedłem do kościoła, ubrany w czarne spodnie, białą koszulę i marynarkę z rękawami zawiniętymi na łokciach, nieśmiertelniki zwisały z mojej szyi, Spencer kupiła mi je na urodziny kilka tygodni temu. Po przybyciu natychmiast poczułem spojrzenia, palące moją skórę. Tak, suki, Justin Bieber wrócił do miasta.

-Justin?

Odwróciłem się i zobaczyłem moją mamę, gapiącą się na mnie. Ubrana była w białą bluzkę i czerwoną spódnicę. Jej brązowe włosy były upięte. Miała łzy w oczach.

Uśmiech rozciągnął się na mojej twarzy- Hej mamo.

-Justin- podbiegła do mnie, ściskając mnie- Justin, kochanie, tęskniłam za tobą! Gdzie byłeś? Przestraszyłeś mnie!

-Jestem tutaj, mamo- zaśmiałem się, przyciskając moje usta do jej policzka- Ja za tobą też, gdzie jest tata?

-Z Tobym i innymi drużbami, dzisiaj pełni rolę pana Camerona.

To nazwisko tworzyło dziurę w moim sercu, która nadal stara się być wypełniona.

-Co ty tu robisz?

Odwróciłem się i zobaczyłem mojego młodszego brata, Jaxona. Wyglądał inaczej od czasu, kiedy go widziałem. Jego blond włosy były inaczej wystylizowane, a jego rysy twarzy oczywiście wyglądały dojrzalej, ma osiemnaście lat i teraz jest mężczyzną. Ubrany był w smoking z krawatem w kolorze brzoskwini i w kamizelkę.

-Hej, stary- uśmiechnąłem się do niego, zrobiłem krok w jego stronę, rozkładając ramiona, aby go uściskać- Jak się masz?

-Och, wow, pytasz mnie jak się czuję- Jaxon trzymał ręce skrzyżowane na piersiach, odrzucając mój uścisk.

-Jaxon- moja mama posłała mu spojrzenie- Ślub nie jest miejscem dla wszystkich naszych rodzinnych dramatów.

-Jest, kiedy on nie został zaproszony- Jaxon zadrwił.

Moje oczy rozszerzyły się- Nie wiedziałem, że nie zostanę przyjęty.

-Och, oczywiście, że jesteś przyjęty, chodź, usiądź ze mną- mama zaoferowała, chwytając mnie za ramię i odciągnęła mnie z dala od Jaxona. Obserwowałem go, a on przewrócił oczami i ruszył gdzieś, gdzie jak zakładam wszyscy się przygotowywali.

Drzwi zamknęły się i zaczęto grać muzykę, wszyscy ucichli, a Toby, jego drużba i proboszcz weszli do sanktuarium. Natychmiast rozpoznałem drużbę, był to aktor, Ricky Sacara. Toby założył smoking podobny do Jaxona, z wyjątkiem, że jego kamizelka i krawat były białe. Doszli do przodu świątyni i teraz każdy był zupełnie cicho. Drzwi otworzyły się i najpierw wyszły druhny z drużbami, Emma i facet, którego nie znam. Miał blond włosy, które były postawione do tyłu na żel, wyglądał na sławnego, nie zdziwiłby mnie ten fakt, ponieważ siedziałem wśród prawdopodobnie kilkunastu gwiazd, zmieszanych z ludźmi z Bronxu, co było bardzo dziwne. Włosy Emmy były nieco dłuższe i wyglądały na trochę cieńsze, ale nie przesadnie cienkie. Miała na sobie brzoskwiniową sukienkę, w takim samym kolorze, jak krawat Jaxona. Następne wyszły Willow i chyba największy dupek, aktor naszego pokolenia, Roger Cooley.

Niezła lista gości, Seneca.

Willow i Roger uśmiechali się do siebie, wydawali się być kimś więcej niż przyjaciółmi, ale jeszcze nie byli parą. Myślę, że Toby jest jakimś aktorem, zawarł współpracę z Roogerem i stali się przyjaciółmi, sadzając go na miejscu drużby.

Następnie przez drzwi wyszli Jaxon i Jennifer. Przytulali się z radością, kiedy szli do ołtarza. Błyszczący kamień na jej palcu sprawił, że zatrzymałem się i spojrzałem na nią z opadającą szczęką.

Ona i Jaxon zaręczyli się? Dlaczego nikt mi nie powiedział?

Drzwi otworzyły się, odwróciłem się i natychmiast poczułem, jak czas się zatrzymał. Saige stała sama przy drzwiach. Jej włosy były pokręcone wokół jej twarzy i miała na ustach szeroki uśmiech. Założyła tę samą różową sukienkę, jak inne dziewczyny z białym pasem wokół niej, zamiast brzoskwiniowego, jak jak inne druhny. Trzymała bukiet, który miał brzoskwiniowe i białe róże, w przeciwieństwie do innych, które miały tylko jednolite róże. Podeszła sama do ołtarza, wyglądała jak grecka bogini, gdy szła na swoje miejsce. Ricky mruknął do niej, a ona rzuciła mu perłowy, biały uśmiech. Wyszeptał coś do niej, coś, czego nie mogłem zrozumieć, zachichotała cicho, a drzwi zamknięte na kilka sekund, ponownie się otworzyły. Każdy wstał i odwrócił się, Seneca pojawiła się. Wyglądała absolutnie wspaniale w sukni ślubnej.

-Wow.- wydyszałem do siebie, gdy szła, ściskając bukiet z białych róż. Jej brązowe włosy były upięte w niechlujnego koka, ale doskonale pasującego do jej stylu i wciąż wyglądała świetnie, miała na sobie koronkową opaskę. Toby nie mógł ukryć dużego uśmiechu, Seneca podeszła do przodu i połączyła z nim ręce, kiedy proboszcz rozpoczął ceremonię.

Saige Cameron's POV

Po uroczystości, przyjęcie było prawdopodobnie jedną z najlepszych imprez, na jakich byłem. Było klasyczne i eleganckie, ale wciąż tak samo zabawne, jak idzie się do klubu w sobotę. Cały czas unikałam Justina. Nawet go jeszcze nie widziałam, ale wiem że tu jest.

-A teraz, pierwszy taniec młodej pary- DJ Senecy krzyknął przez mikrofon. Wszyscy ucieszyli się, Seneca i Toby poszli na środek parkietu i zaczęli tańczyć do piosenki „A Thousand Years”, wszyscy odpowiedzieli chórem „Aww”.

Usiadłam sama przy moim stole odkąd Ricky musiał wyjść po ślubie i wrócić do Los Angeles na jego film, Willow, Roger, Jazmyn, Josh, Jaxon i Jen zniknęli, tańcząc na parkiecie. Nie miałam nic przeciwko byciu sama, ale będąc całkowicie szczerą, miałam nadzieję, że Justin zobaczy mnie i Rickiego całujących się.

Czułam oczy, wypalające mi dziurę w policzku, odwróciłam się i zobaczyłam Justina patrzącego na mnie z jego miejsca przy bufecie. Jego włosy były opadające, przez co wyglądał jeszcze bardziej atrakcyjnie, niż początkowo.

-Cześć- powiedział bezgłośnie.

-Pieprz się- odpowiedziałam, odwracając się. On spowodował mi najwięcej bólu, jaki kiedykolwiek czułam w moim życiu. Nawet raz próbowałam popełnić przez niego samobójstwo, nie zasługiwał na moje „cześć”. Przełknęłam gulę w gardle, chwyciłam kieliszek i wzięłam łyk białego wina, zamykając oczy, próbując oczyścić umysł. Potarłam skronie, słysząc, że muzyka zmieniła się w bardziej optymistyczny ton.

-Chodź, zatańcz, Saige!- Jaxon pomachał mi. Wstałam i poszłam na parkiet, kiedy Timber zaczął lecieć z głośników.

Muzyka zaczęła grać i wszyscy chwycili partnera, ja skończyłam z kuzynem Senecy, Joey, wydawał się zafascynowany, kiedy tańczyliśmy razem. Jego taniec w większości składał się z wykonywania zraszaczy, koszyka, upadania na podłogę i próbowania robić robaka, który wyglądał bardziej, jak ryba umierającą bez wody.

“Swing your partner round and round, end of the night it’s going down.”

Joey obrócił mnie dookoła, aż wylądowałam w ramionach kogoś innego. Silna para ramion złapała mnie, to Toby.

-Proszę, proszę czy to nie jest sam pan młody.- zachichotałam i zaczęliśmy robić głupie ruchy taneczne.

-Dobrze się bawisz, Saige?- Toby zapytał szczerze. On był moim zbawieniem przez ostatnie trzy lata. Zawsze pyta jak się czuję i upewnia się czy wszystko w porządku, nigdy nie chciał, żebym wpadała w głęboką depresję. Był najsłodszym bratem, o jakiego mogłabym kiedykolwiek poprosić.

-Świetnie.- uśmiechnęłam się do niego i zaczęliśmy uderzać się biodrami, kiedy zobaczyłam moją mamę po boku parkietu, robiącą nam zdjęcia wraz z profesjonalnym fotografem, którego wynajęli Toby i Seneca.

“Swing your partner round and round…”

Toby obrócił mnie i wylądowałam z Jaxonem.

-Jax.- zapiszczałam radośnie- Wreszcie ktoś, kto tańczy tak samo źle, jak ja.

-Nie mam pojęcia o czym mówisz.- Jaxon zadrwił żartobliwie- Jestem wspaniałym tancerzem!- zaczął robić „dougie” i po chwili oboje zaczęliśmy to robić.

-Niee, człowieku, jestem znacznie lepszy w „dougie” niż ty.- dokuczał.

-Och proszę, nie pokonasz mojego dougie.

“Swing your partner round and round…”

-Do później, księżniczko, baw się dobrze z następną osobą!- Jaxon obrócił mnie i chwycił Jen, aby upewnić się, że będzie z nią tańczył. Para silnych rąk złapała mnie, kiedy miałam upaść.

-Spokojnie, Saige.

Zesztywniałam, kiedy natychmiast rozpoznałam głos i spojrzałam w górę, aby zobaczyć Justina z rękami, mocno trzymającymi mnie w pasie. Moje serce zaczęło szybko bić, kiedy wpatrywałam się w niego kompletnie unieruchomiona. Kropla potu była na jego czole od tańczenia, ale wciąż wyglądał wspaniale. Uśmieszek grał na jego ustach.

-Zamierzać gapić się na mnie czy zatańczymy?

-Nie chcę z tobą tańczyć- mruknęłam.

-Cóż, jesteś skazana na mnie do końca utworu- zachichotał- Więc lepiej się do tego przyzwyczaj.

“Swing your partner round and round…”

Zamiast obrócić mnie jak wszyscy, Justin trzymał mnie blisko niego i kontynuował tańczenie ze mną, a każda dziewczyna zmieniła partnera.

-Dlaczego mnie zatrzymałeś?- zapytałam stanowczo.

-Ponieważ chcę z tobą zatańczyć- wzruszył ramionami, jakby to było nic wielkiego- Czy to problem?

-Tak, kiedy mnie zostawiłeś na trzy lata, nawet bez pożegnania- syknęłam, moje słowa były wypełnione jadem.

Justin jęknął i odrzucił głową do tyłu i spojrzał na mnie- To było trzy lata temu, Saige, odpuść...Chcę się po prostu zabawić. Możemy zatańczyć?

-Ja już powiedziałam, że nie chcę z tobą tańczyć.

-Szkoda- chwycił moje ręce i zaczął poruszać z jego, tańcząc wokół mnie w kółko.

-Justin, przestań- przewróciłam oczami, krzyżując ramiona na piersi.

-Im dłużej będziesz stać na środku wśród tłumu, patrząc wkurzona i nie ruszając się, tym dziwaczniej będziesz wyglądać- ostrzegł.

-Dam ci znać, kiedy będzie mnie to obchodzić.

Westchnął i złapał mnie, zakręcił w kółko, a następnie zniżył mnie. Dyszałam, moja głowa była prawdopodobnie kilka centymetrów nad ziemią. Podniósł mnie z powrotem, zanim znowu tańczył wokół mnie.

Piosenka na szczęście skończyła się. Przepchnęłam się przez ludzi, wyszłam z parkietu, skierowałam się prosto do mojego stolika i usiadłam, zostawiając Justina samego przy stole.

Justin Bieber's POV

Westchnąłem, kiedy Saige odeszła ode mnie. Wracając, rozmowa z nią była jedną z najcięższych zadań, z jakimi kiedykolwiek musiałem się zmierzyć. Odwróciłem się i zobaczyłem Senecę, patrzącą na mnie od stóp do głów.

-Seneca- uśmiechnąłem się, podchodząc do niej, ignorując jej lodowate spojrzenie.

-Co ty tu robisz, Justin?- warknęła na mnie.

Wzruszyłem ramionami- Słyszałem, że moja najlepsza przyjaciółka wychodzi za mąż i po prostu musiałem przyjechać i zobaczyć dzień, w którym Seneca Deets faktycznie się ustatkowała.

-Naprawdę nie jestem w nastroju na twoje żarty, Bieber- nadal się na mnie gapiła- Gdzie jest twoja dziwka, którą nazywasz dziewczyną, ona też rozbije mój ślub?

-Jest na Bronxie- skinąłem głową- Ale nie czuła się dobrze, aby przyjść na ślub, gdzie nikogo nie znała, więc została w naszym mieszkaniu.

Toby podszedł i opiekuńczo objął Senecę.

-Co ty tu do cholery robisz, Bieber?- syknął, jad wypływał z jego słów tak jak Saige, oni naprawdę byli bliźniakami.

-Przyszedłem, aby zobaczyć, że Seneca wychodzi za mąż- patrzyłem na niego w zdezorientowaniu- Dlaczego jesteś na mnie wkurzony? Nic ci nie zrobiłem, Toby.

Toby spojrzał na mnie jakbym był idiotą- Czy on naprawdę mnie o to zapytał?- Seneca wpatrywała się w niego.

Skinęła głową- Kochanie, idź porozmawiaj z kimś bliskim. Zarzucę mu wszystkie kłopoty, jakie spowodował.

Toby westchnął- Dobrze, kocham cię, pani Cameron.

Uśmiech pojawił się na obu twarzach- Ja też cię kocham, panie Cameron- zapieczętowali swoją miłość krótkim, słodkim pocałunkiem, zanim Toby odszedł od nas.

-Co masz na myśli, mówiąc kłopoty, jakie spowodowałem?

-Cóż, zignorowałeś swojego młodszego brata, wkurzyłeś swoją młodszą siostrę, odszedłeś bez słowa i wpędziłeś Saige w depresję kliniczną.

-Saige zawsze była stosunkowo szczęśliwa, trudno mi sobie wyobrazić, że była w depresji. Może była smutna, ale nie w depresji.

-Nawet nie wiesz co mówisz- Seneca zadrwiła- Ty naprawdę nie zwracasz uwagi na wiadomości, kiedy mówią o niej?

Pokręciłem głową- Unikam internetu i telewizji, jak to tylko możliwe.

-Dobrze, pozwól, że cię oświecę, dupku, usiądźmy.

Seneca prowadziła mnie przez tłum ludzi, zajęliśmy stolik w kącie, gdzie nikt tak naprawdę nie zwracał na nas uwagi.

-Dobrze....co się stało?- zapytałem i zauważyłem Saige samą siedzącą przy stole, z głową w dłoniach i spojrzała na tłum. Przełknęła ślinę i spojrzała na kolana, bawiąc się palcami, aby spróbować odciągnąć się do demonów, prześladujących ją w myślach. Spojrzałem na Senecę.

-Na przyjęciu ukończenia liceum, Saige próbowała dodzwonić się do ciebie i ciągle dostawała wiadomość „telefon jest odłączony”. Natychmiast zaczęła wariować. Porzuciła imprezę i pobiegła- nie wzięła samochodu czy czegoś- całą drogę do pieprzonego Bronxu. Gdy tam dotarła, była w złym stanie psychicznym. Płakała, padał ulewny deszcz, była przemoczona. Austin znalazł ją i zabrał do jej mieszkania-

Wzmianka o tym dupku, o którym zapomniałem, sprawiła, że zmarszczyłem brwi. Założę się, że był tutaj. Musiałem go zobaczyć.

-...JT- wydawało się trudne dla Senecy, wypowiedzenie jego nazwiska.

-Tak w ogóle, gdzie jest JT?- zapytałem, rozglądając się.

-Pozwól mi skończyć- Seneca wydawała się trochę zdenerwowana, wzięła głęboki oddech i kontynuowała- JT poszedł zobaczyć, dlaczego płakała i powiedzieć, co się z tobą stało, ale nie chciał powiedzieć jej, gdzie jesteś. Wściekła się na niego, a następnie otworzyły się drzwi i kilka skurwieli w maskach weszło i strzeliło, myśląc, że w jesteś w pokoju. Cóż....strzelili w JT.

Moje oczy rozszerzyły się i poczułem, że moje serce się zatrzymuje-....Nie.

-JT nie przeżył- Seneca zassała usta, próbując nie płakać- Zmarł na miejscu. Na pogrzebie, Saige wygłosiła przemówienie o tym, jak była wściekła na siebie, że jej ostatnie słowa do JT były wypowiedziane z nienawiści i patrzyła jak umierał. Dużo spraw sprawiło, że popadła w depresję. Odszedłeś, jej tata umarł, a teraz patrzyła jak JT umiera. Próbowała się zabić.

Moje oczy rozszerzyły się, nie mogłem wyobrazić sobie świata bez Saige. Gdyby Sagie się powiodło, nigdy bym sobie nie wybaczył- Co ona zrobiła? Co? Dlaczego? Jak?

-Chciała się zastrzelić, Toby wszedł do jej sypialni wtedy, kiedy miała broń przy skroni, na szczęście uratował jej życie.

-O mój Boże.- spojrzałem w dół, na biały obrus, czułem się jak największy dupek na świecie. Saige próbowała popełnić samobójstwo z mojego powodu. JT nie żyje przeze mnie.

-Tak mi przykro- łzy napłynęły mi do oczu.

-Nie jestem jedyną, którą powinieneś przeprosić- Seneca spuściła ze mnie wzrok. Podążyłem za jej spojrzeniem i zobaczyłem Saige siedzącą przy stole, rozmawiającą z Jazmyn i Joshem. Jazmyn śmiała się z czegoś, Josh patrzył na nią, jakby była najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widział w życiu. Saige tylko uśmiechała się do nich, Josh wyglądał, jakby opowiadał jakąś historię.

-To jest to, co przegapiłeś- Seneca wstała- I szczerze mówiąc, nie wiem czy kiedykolwiek będę w stanie ci wybaczyć za rzucenie tego wszystkiego,- wskazała w kierunku Saige- dla jakiejś pieprzonej blondynki skądś, gdziekolwiek do cholery wyjechałeś.

Z tym, Seneca odeszła ode mnie, zostawiając mnie samego przy stole.
_____________________________________________________
Czytasz=komentujesz

Rozdział jest wcześniej, dla jednej z czytelniczek!
Mamy nadzieję, że wam się podoba :)

Dziękujemy za wszystkie miłe słowa na asku, jesteście kochani!! <3

Możecie wyrażać opinie na twitterze #FropPL

Zadawajcie wszystkie pytania na ASK

Miłego wieczoru xoxo

II. Rozdział 1

"Say something I'm giving up on you"

No one’s POV

Powiedzieć, że rzeczy się zmieniają, byłoby wielkim niedopowiedzeniem. Wszystko zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Myślę, że będziemy musieli przejść przez banał każdego bohatera. "Gdzie oni teraz są?", ponieważ Justin wyjechał do Stratford i zostawił płaczącą Saige na ulicach Brooklynu i martwego JT.
Zaczniemy od kłopotu młodej damy w niebezpieczeństwie, Saige Cameron. Po tym jak Justin ją zostawił, przeszła ciężką depresję, nie tylko dlatego, że straciła chłopaka, który ją kochał, ale też dlatego, że jej ojciec zmarł i była świadkiem jak jeden z jej przyjaciół został postrzelony i zamordowany. Powiedzieć, że ona się zmieniła byłoby zbyt proste, ona była nie do poznania. Przez depresję, została zamknięta w swoim pokoju w domu Willow. Pani Anthony chętnie zaprosiła Cameronów do swojego domu, po usłyszeniu ich dramatu. Wszystko, co robiła to pisanie piosenek i granie na keybordzie, który pożyczyła od Willow. Ostatecznie, Emma i Willow zmusiły ją do wyjścia z łóżka i wzięły na spotkanie ze Scooterem Braun, który natychmiast zakochał się we wszystkich znajomych z Bronx i zaprosił ich do Los Angeles. Jedyną sprawą, z którą Saige nie mogła sobie poradzić było to, że  Justin nigdy do niej nie zadzwonił. Nigdy nie napisał. Jedynym powodem tego, że on żyje było to, że tweetował na Twitterze i dodawał zdjęcia... z jego nową dziewczyną.

Następnie przejdziemy do naszego wielkiego, złego gangstera, pana Justina Biebera. Po około tygodniu w Stratford, męska dziwka, Justin, bardzo ciężko walczył o to, aby zostać w ukryciu, w miejscu, w którym przebywał i poderwać Spencer. Wylądowali razem w łóżku i początkowo ich spotkania składały się tylko z przytulania, ale później zmieniło się to w coś poważniejszego. W końcu, po tym jak udało im się uciec od gangu, Spencer i Justin zamieszkali w domu jej rodziców w Ontario. Powiedzieć, że Justin był tą samą osobą byłoby kłamstwem. Spędzał większość nocy, leżąc w łóżku ze śpiącą Spencer w jego ramionach, ale jego umysł był pogrążony w myślach o Saige. Nie mógł wybaczyć sobie, że zostawił jedyną dziewczynę, która wpłynęła na całe jego życie, nie mógł uwierzyć, że po prostu zostawił ją bez słowa. Dzwonił kilka razy do Jaxona i pytał co u niej, ale on zazwyczaj był uparty i kończył rozmowę mówiąc "Wracaj do domu i przekonaj się, dupku". Później się rozłączał, pozostawiając Justina, który nie miał pojęcia, co się dzieje z jego byłą miłością, a może sekretną... nadal był po uszy zakochany w biednej dziewczynie z Brooklynu, która była zmuszona do przeprowadzki na Bronx.

Teraz kolej na Jaxona Biebra i Jen Roberts. Ich związek był zabawną komedią, który po trzech latach stał się czymś poważniejszym, po tym jak skończyli liceum. Po zakończeniu szkoły Jaxon zabrał Jen na romantyczną kolację ze świecami, przyklęknął na jedno kolano i oświadczył jej się. Oczywiście, Jen przyjęła oświadczyny i byli jeszcze bardziej szczęśliwi niż kiedykolwiek. Przeprowadzili się prosto do Los Angeles razem z przyjaciółmi i świeżo zatrudnieni, sądzili, że będą na szczycie. Tak było do czasu, aż Jaxon uświadomił sobie fakt, że brat, z którym dorastał i, który się o niego troszczył, może nie być na jego ślubie. Był więcej niż zły, był wściekły na Justina. Za każdym razem dzwonił, aby dowiedzieć się czy wszystko w porządku, ale nigdy nie zapytał o Jaxona i Jen. Zawsze było 'Jak Saige?' albo "Co u rodziców?', ale nigdy nie opowiadał, zawsze mówił, że jeśli chce wiedzieć, to niech wraca do domu. Czuł absolutną nienawiść do osoby, która przejęła ciało Justina i zmusiła go do opuszczenia Bronx bez żadnego wyjaśnienia. W tym czasie Jaxon stał się cenionym aktorem Hollywood, a Jen była modelką Victoria's Secret.

Kończąc na dzieciach Bieberów, przejdźmy do Jazmyn i jej chłopaka- Josha Montgomery. Jazmyn dołączyła do Saige w karierze muzycznej, napisały nawet razem duet i planowały wkrótce go wydać  i nakręcić teledysk. Piosenka miała tytuł "Say Something". Saige napisała ją jednej nocy, w chwili bardzo złej depresji, Jazmyn przyszła do niej i próbowała ją pocieszyć i obie skończyły piosenkę. To było całkowicie skierowane do Justina, a Jazmyn była szczęśliwa, że mogła pomóc, nie chcąc niczego innego niż zemsty na tym dupku, który ją zostawił. Jazmyn była całkowicie wkurzona, Justin zadzwonił do niej pięć razy w ciągu trzech lat, a ona za każdym razem go ignorowała. Jeśli on chciał opuścić Bronx, to dlaczego ona miała z nim rozmawiać? Jazmyn i Josh radzili sobie lepiej niż dobrze. Byli praktycznie nierozłączni, a paprazzi zjadali ich. Byli jedną z najsłodszych par Hollywoodu.

Przenieśmy się do następnej pary Toby Cameron i Seneca Deets, wkrótce pani Seneca Cameron. Toby ośwadczył jej się, gdy miał dwadzieścia lat i od tego czasu rozpoczęli planowanie ślubu. Chcieli zorganizować ślub na Bronx, ponieważ to było miejsce, gdzie wszystko się zaczęło. Oczywiście, większość zaproszonych, sławnych gości nie była zachwycona, aby udać się do tej części Nowego Jorku, ale zrobią to dla Seneci i Toby'ego.  Przybywając do LA, Scooter natychmiast umieścił Toby'ego w premierowym pokazie ABC Family nazwanym 'Twisted", a Seneca dostała się do przemysłu muzycznego. Byli niesamowicie szczęśliwi, ale jak inni uczestniczyli też w smutnych opowieściach. Toby był wkurzony na Justina, gdy obserwował bitwę siostry z depresją, a nawet próby samobójcze noc po pogrzebie JT. Powiedzieć, że Toby gardził Justinem to za mało, on nie mógł nawet patrzeć na Justina. Teraz Seneca. Nadal kochała Justina jak brata i została zraniona przez to, że nie powiedział jej, dlaczego odszedł. Nic o nim nie wiedziała, po za zdjęciami i tweetami o jego nowej dziewczynie, Spencer.
Ale sądzę, że jeśli chcecie poznać nowych bohaterów, musicie czytać tę historię.

Justin Bieber’s POV

- Dzień dobry Stratford - w garażu grało radio, kiedy ja pracowałem przy masce mojego samochodu, a prezenter radiowy opowiadał o dramatach związanych z gwiazdami.
- Justin, kochanie - usłyszałem głos mojej dziewczyny, Spencer Flores, gdy weszła do garażu. Była ubrana w dżinsowe spodenki z wysokim stanem i biały tank top. Związała włosy w niechlujnego koka i przewiązała je bandaną z wzorem kanadyjskiej flagi.
- Hej - posłałem jej uśmiech, zanim wróciłem do naprawiania samochodu. Poczułem jej ręce na ramionach, gdy zaczęła mnie masować.
- Co ty tu robisz, kochanie?
- Naprawiam mój samochód - odwróciłem się i chwyciłem jej ręce w moje - ale mogę przeznaczyć trochę czasu dla ciebie na tylnym siedzeniu, jeśli wiesz o czym myślę - puściłem jej oczko.
Zachichotała - Justin! Moi rodzice są w domu!
- Dlatego zrobimy to w samochodzie!
- A teraz zadebiutuje duet najbardziej ukochanych ulubienic Hollywood. Oto "Say Something" Saige Cameron oraz gościnnie Jazmyn Bieber.
Moje oczy rozszerzyły się, odwróciłem się plecami do Spencer i spojrzałem na radio.
- Co to, skarbie?
- Jazmyn Bieber... to moja siostra. Nie wiedziałem, że śpiewa...
- Nawet nie wiedziałam, że masz siostrę...
Zignorowałem ją i wsłuchałem się w tekst, zamykając oczy, aby spróbować wczuć się w piosenkę, mając nadzieję, że dowiem się jak się czułam, odkąd ignorowała moje telefony.
Utwór rozpoczął się od kilku dźwięków pianina przed wejściem w melodię. Wtedy usłyszałem jej głos. Głos, który nawiedza moje sny.
"Say something I’m giving up on you" - głos Saige wypełnił moje uszy po raz pierwszy od trzech lat - "I’ll be the one if you want me to. Anywhere I would have followed you. Say something, I’m giving up on you."
Poczułem uścisk w gardle, chciało mi się płakać, ale wiedziałem, że nie mogę.
"And I am feeling so small"  - usłyszałem Jazmyn, której głos w pełni harmonizował się z Saige - "It was over my head, I know nothing at all. And I will stumble and fall, I’m still learning to love, just starting to crawl."
Czy Saige napisała piosenkę o mnie?
- Justin wszystko w porządku - Spencer zapytała, otworzyłem oczy.
- Czy mogę zostać sam na kilka sekund, chciałbym zadzwonić do siostry - skłamałem.
- Pewnie - Spencer pocałowała mnie w policzek i wróciła do domu. Wyłączyłem radio i usiadłem na krześle w garażu. Wyciągnąłem z kieszeni telefon i włączyłem Youtube i trzęsącymi rękami wpisałem 'Jazmyn Bieber'.
"Wywiad z Jazmyn Bieber i Joshem Montgomery!"
'"Jazmyn Bieber and Jaxon Bieber silly moments of 2014!"
"Saige Cameron ft. Jazmyn Bieber – Say Something"
"Jazmyn Bieber wywiad - Ellen Show"
"Nowy singiel Jazmyn Bieber"
Włączyłem Say Something, by piosenka się załadowała, trwało to chyba setki godzin. To było po prostu video z tekstem, więc na szczęście, nie musiałem patrzeć na zdjęcie Saige. Nie mogłem na nią patrzeć, bo wtedy moje serce się łamało.
Usłyszałem ponownie te same nuty fortepianu, a potem śpiew Saige po raz kolejny wypełnił mój garaż.
"Say something, I’m giving up on you."
Ustawiłem telefon na kolanach, ukryłem głowę w rękach, gdy wspomnienia Saige wypełniły moje myśli. Siedzieliśmy w zaniedbanej jadłodajni, Saige rzuciła włosy przez ramię, wyglądała pięknie w słabym oświetleniu sali, jej śmiech odbił się echem w moich uszach. Śmiech, którego już nigdy nie usłyszę osobiście.
"I’ll be the one if you want me to. Anywhere, I would have followed you.”
Wyobrażałem sobie, jak Saige zareagowała, kiedy dowiedziała się, że odszedłem. Wyobrażałem sobie, jak JT w końcu zmiękł i powiedział jej o wszystkim. Byłem idiotą.
“Say something I’m giving up on you.”
“And I am feeling so small...
Wyobrażałem sobie jak Saige siedzi w studio. Płacze, śpiewając tę piosenkę, a moja siostra ją pociesza, gdy widzi jak do niej dzwonię i mnie ignoruje, myśląc, że nie jestem warty jej czasu.
“It was over my head, I know nothing at all.”
Zdjęcie Saige w kapeluszu i sukni z Tobym, Willow i Emmą, które widziałem na facebooku mojej mamy przeszło przez moje myśli.
“And I will stumble and fall…”
Zastanawiałem się, co czuła do mnie wtedy Saige. Czy mnie nienawidziła? Czy myślała, że jestem martwy?
“I’m still learning to love, just starting to crawl.”
I co z tym kolesiem, Joshem? Czy ciągle ma swoje brudne ręce na mojej siostrze? Jaxon powinien lepiej mieć ją na oku.
Chórek zaśpiewał ponownie, a ja wplotłem palce w moje włosy, gniewnie pociągnąłem za końcówki, gdy pomyślałem o grupie znajomych, którą zostawiłam. Zostałem do tego zmuszony. Dzięki za zrujnowanie mojego życia, Darrel.
“And I will swallow my pride.”
Przypomniałem sobie wszystkie wspomnienia związane z Jazmyn i Saige. Imprezę, na którą się spóźniłem, a Jazmyn się na mnie wkurzyła, dni, gdy pocieszałem Saige po tym co zrobił jej Mikey, ratowanie Saige, a nawet zabicie Rory.
“You’re the one that I love."
Widziałem siebie na łące, kręcącego Saige w kółko, później jej twarz szybko się zmieniła i zastąpiła ją Spencer, a jej śmiech dzwonił w moich uszach.
“And I’m saying goodbye.”
- Chcę, byś zostawił mnie w spokoju, Justin - głos Saige odbił się w echem w moich uszach, gdy przypomniałem sobie, jaka była na mnie wkurzona po imprezie.
Piosenka się zakończyła, a ja otworzyłem oczy, czując łzy na policzkach. Czy naprawdę popłakałem się przez tę głupią piosenkę? Saige już mnie nawet nie obchodzi... teraz nic dla mnie nie znaczy.
Westchnąłem i chwyciłem telefon, wpisując Saige Cameron na pasku Google.
"Saige Cameron i Miley Cyrus widziane razem na kręgielni w LA!"
"Ricky Sacara mówi o Saige Cameron w The Tonight Show with Jimmy Fallon.”
"Saige Cameron pojawił się w The Dr. Phil show 15 marca!"
To dzisiaj. Wstałem z krzesła i pobiegłem do salonu, Spencer siedziała na kanapie i oglądała powtórkę Plotkary.
- Mogę coś obejrzeć?
- Justin - jęknęła - Kocham to.
- Obejrzę na górze - zapewniłem i wyszedłem.
- Co to takiego fajnego? - Spencer zawołała za mną.
- Nic!
- To na pewno musi coś być, skoro tak biegniesz!
Wbiegłem do naszego pokoju, chwyciłem pilota i przerzuciłem na kanał, na którym zawsze leci Dr Phil. Program miał się zacząć o 15, na szczęście była 14:58. Obejrzałem kilka reklam zanim się zaczęło.
- Dzisiaj porozmawiamy o depresji i samobójstwie.
Byłem zdezorientowany, Saige naprawdę pojawiła się tam, aby rozmawiać z doktorem Philem o depresji? Saige zawsze wydawała się taka szczęśliwa. Oczywiście, miała swoje smutne momenty, ale to nie mogła być depresja.
- Dzisiaj, naszym gościem jest szesnastoletnia Emily Dawson, która niestety przeszła przez straszne doświadczenia związane z depresją. Emily przyznaje się do cięcia, wielu prób samobójczych, a nawet do zostania alkoholikiem w tak młodym wieku - publiczność wciągnęła głośno oddechy, gdy dr Phil kiwnął głową.
- Jest tu też gwiazda, która przez to wszystko przeszła i dziś przyszła, aby porozmawiać z Emily. Saige Cameron jest tu z nami!
Wszyscy krzyknęli z podnieceniem. To było dla mnie za dużo, na wzmiankę o niej zamarło moje serce. Wyłączyłem telewizor i cisnąłem głową w moje ręce, które ułożyłem na kolanach.

Saige Cameron’s POV

- Kochanie, postaw mnie! - zachichotałam. Mój chłopak, Ricky Sacara przerzucił mnie przez swoje ramiona.
- Nie - zachichotał - Pozwólmy paparazzi zrobić zdjęcia, będą myśleć, że to bunt!
- Postaw mnie! - piszczałam, a Ricky zachichotał, gdy zaniósł mnie na zewnątrz planu filmowego, na którym byłam, by go odwiedzić.
- Ricky, Ricky tutaj! - paparazzi natychmiast zaczęli krzyczeć do niego.
- Dlaczego trzymasz Saige w ten sposób?
- Ponieważ to nazywa się miłym spędzaniem czasu, wy też powinniście czasami tego spróbować - Ricky puścił im oczko, a ja stłumiłam śmiech, mocno się go trzymając, nie chcąc upaść i uderzyć w beton.
- Nie boisz się, że ją upuścisz?
- Nie - Ricky potrząsnął głową - Mam dobrą przyczepność do mojej dziewczyny, dzięki za niepokój, chłopaki.
- Pocałuj ją, Ricky!
- Tak Rocky, pocałuj ją!
Zaśmiał się, gdy Ricky postawił mnie na ziemi i złączył nasze palce.
- Sory chłopaki, Saige i ja musimy iść. Jesteśmy głodni, mam nadzieję, że będziecie mieć dobry dzień.
- Och, pocałuj ją, Sacara! - mężczyzna krzyknął.
- Nie sądzę, ja i Saige musimy...
- Och, nie bądź cipą, Rocky - inny mężczyzna zawołał - Po prostu pocałuj dziewczynę.
- Wiecie co? Dobrze - Ricky przycisnął swoje usta do moich. Uśmiechnęłam się i owinęłam ramiona wokół niego.
- Szczęśliwi teraz?
- Yay! - wszyscy pisnęli radośnie.
- Daj więcej do kamery!
- Przepraszam, ale teraz naprawdę musimy iść - Ricky chwycił moją rękę i szybko poszliśmy w kierunku jego samochodu na parkingu, paparazzi gonili nas jak dzikie zwierzęta.
Dotarliśmy bezpiecznie na miejsce, ochroniarze zaczęli odpychać paparazzi, więc mogliśmy jechać i pozbyć się wszystkich lamp błyskowych, które świeciły w nasze oczy.
- Cholera, paparazzi są tacy nieznośni! - Ricky przewrócił oczami - Jeśli mógłbym być sławny i nie mieć do czynienia z paparazzi, zostałbym taki w mgnieniu oka.
Zaśmiałam się - Czasami robią naprawdę słodkie zdjęcia.
-Lepiej, żeby zdjęcie, na którym się całujemy było tego warte - uśmiechnął się złośliwie.
Zachichotałam - Ty zawsze wyglądasz słodko - zapewniłam, całując go w policzek. Oboje zapieliśmy pasy, Ricky odpalił samochód, gdy już każdy z paparazzi stał na chodniku i nie zagradzał nam drogi.
Ricky opuścił szybę - Do zobaczenia, chłopcy! - wyjechał z parkingu z dala od paparazzi, nareszcie byliśmy wolni.
- To taki spokojne, jechać bez paparazzi, walących w okna.
Ricky skinął głową - Czasami są dupkami.
- Cały czas - poprawiłam - Myślę, że spotkałam tylko dwóch miłych paparazzi wciągu ostatnich trzech lat.
Ricky zachichotał - Ja spotkałem kilku, większość z nich to dranie, którzy nie mają nic lepszego do roboty, niż robienie nieatrakcyjnych zdjęć i obracania twoich słów w kompletnie inną, głupią historię, która zwykle jest fałszywa.
Skinęłąm głową - Myślę, że próbowali powiedzieć, że jestem z Tobą w ciąży jakieś trzy razy.
Ricky przewrócił oczami - Takie głupie.
- Zgadzam się.
Mój telefon zadzwonił, sprawiając, że w samochodzie zabrzmiała piosenka Keshy i Pitbulla "Timber".
“It’s going down, I’m yelling Timber.”
Przycisnęłam telefon do ucha, nie zadając sobie trudu, aby sprawdzić, kto dzwoni.
- Halo?
- Saige - Seneca zapiszczała.
Uśmiechnęłam się - Moja ulubiona, przyszła siostra. Co tam, Seneca?
- Toby i ja nareszcie ustaliliśmy miejsce i datę naszego ślubu!
- Gdzie i kiedy?
- Bronx - mogłam zobaczyć jej uśmiech - I w przyszłym tygodniu.
- W przyszłym tygodniu? - moja twarz opadła. Jak mam zmierzyć się z miejscem, w którym wszystko poszło nie tak? Nie byłam na Bronx od trzech lat.
- Wiem! Jesteś podekscytowana?
- Tak - odpowiedziałam najszczęśliwszym głosem, jaki mogłam z siebie wydusić. Byłam bardzo podekscytowana ich ślubem, ale nie Bronx.
- I dziękuję za bycie moją, główną druhną.
- Nie, to ja dziękuję, że mnie wybrałaś - owinęłam pasmo włosów wokół mojego palca, gdy rozmawiałyśmy.
- Jestem taka szczęśliwa!
- Cieszę się twoim szczęściem - skinęłam głową - Jestem pewna, że ślub będzie piękny.

Czytasz=komentujesz
Zapraszamy na #FropPL na twitterze :)
Wszystkie pytania zadawajcie na ASK! xo

II. Prolog

Wszyscy popełniają błędy, ale czasami Twój błąd może kosztować wszystko, co masz.

Minęły trzy lata odkąd Justin uciekł bez słowa. Trzy lata odkąd zostawił osobę, o której wszyscy myśleli, że nie może bez niej żyć, jego dziewczynę Saige Cameron. Po tajemniczym powrocie do jego rodzinnego miasta, Bronxu w Nowym Jorku, Justin dowiaduje się, że jego stara grupa przyjaciół, z życia wśród szmat przeniosła się do bogactwa do Los Angeles, w Kalifornii. Teraz każdy z nich ruszył dalej i rośnie ich sława. Czy Justin kiedykolwiek będzie w stanie dopasować się do nich? Zwłaszcza, kiedy przyprowadza nową dziewczynę.

__________________________________________________

Po przerwie zapraszamy na drugą część opowiadania pt. Timber.

Mamy nadzieję, że wam się spodoba :)

Jak zwykle zachęcamy do komentowania.
Dziękujemy za 100 tys. wyświetleń!!!

Możecie wyrażać też swoje opinie na twitterze #FropPL

Kontakt:
ASK
Twitter
Twitter

Natalia&Ola xoxo