For richer or poorer: II. Rozdział 2

Obracaj swoim partnerem w kółko.

Saige Cameron's POV

Dzisiaj jest wielki dzień. Seneca poślubi mojego brata, Tobiego. Siedziałam w garderobie, która była umieszczona w kościele, byłam tam z Senecą, Emmą, Willow, Jen i Jazmyn.

-Nie mogę uwierzyć, że w końcu wychodzisz za mąż!- Emma zapiszczała, ciągnąc Senecę do dużego uścisku.

-Wiem.- zaśmiała się.

-Jestem bardzo szczęśliwa, że postanowiłaś się ustatkować- Jazmyn uśmiechnęła się- Zwłaszcza z Tobym. On jest naprawdę dobrym człowiekiem i wy dwoje zasługujecie na siebie.

Seneca promieniowała z radości i wyglądała na stereotypową, zarumienioną narzeczoną- Dziękuję, Jazmyn.

-Och, chodź tutaj moja przyszła siostro- uśmiechnęłam się, pociągając ją do wielkiego uścisku, zaśmiała mi się do ucha- Chociaż praktycznie my jesteśmy siostrami.

-Prawie- skinęłam głową.

-Kocham cię, Saige, w siostrzany sposób.

-Ja też cię kocham, Seneca.- uśmiechnęłam się.

-Słodki siostrzany moment.- Willow uśmiechnęła się do nas.

Ktoś zapukał do drzwi, brzmiąc, jakby gorączkowo nas szukał.

-Otworzę- Jen zapewniła, otworzyła drzwi, odsłoniła bardzo wkurzonego i spanikowanego Jaxona- Kochanie co się stało?

-Mamy problem.

-Co się dzieje?- Seneca podbiegła do niego.

-Mogę porozmawiać z Jen i Saige na korytarzu, Seneca idź i kończ się szykować. Wyglądasz ślicznie, nie zamierzam cię denerwować przed ślubem, powiem ci za minutkę.

-Jaxon- Seneca syknęła na niego- Powiedz mi.

-Pozwól mi pierwszej się dowiedzieć, po prostu idź się przygotować.

-Dobrze- Seneca sapnęła i odeszła od nas, Jaxon zaprowadził Jen i mnie na korytarz.

-Co się dzieje?- zapytałam, krzyżując ramiona na piersi, obejmując szczyt brzoskwiniowej sukienki druhny, w którą byłam ubrana.

-Mamy nieproszonego gościa.

-Mam iść go wywalić?- Jen zaoferowała- Mogę skopać mu tyłek.

Jaxon zachichotał- Niespodziewanie gościem jest umm...

-Kto, Jax?- westchnęłam- Naprawdę musimy wracać przygotować się do ślubu i-

-Justin.

Moje oczy rozszerzyły się. Czułam, że moje serce zatrzymuje się na chwilę- Mój...mój Justin? No cóż...nie mój, ale....

-Tak, Saige, ten Justin.- skinął głową- On tutaj jest.

-Co...co on tu robi?- przełknęłam ślinę.

Jaxon wzruszył ramionami- Nie wiem, mówiłem ci, że nie był zaproszony i nie wiem co mam zrobić. Wiem, że Seneca chce go tutaj, ale Toby nie chce.

-Wow, dupkowi rzeczywiście zależało na tyle, żeby przyjść zobaczyć się z nami...- Jen powiedziała gorzko.

-No cóż, prawdopodobnie nie z nami, pewnie po prostu przyszedł, aby porozmawiać z kimś i aby podziękowano mu za przyjście. Jego to nie obchodzi, prawda?

-Prawda.- Jaxon skinął głową- Może powinienem poprosić go, aby wyszedł.

Justin Bieber's POV

Wszedłem do kościoła, ubrany w czarne spodnie, białą koszulę i marynarkę z rękawami zawiniętymi na łokciach, nieśmiertelniki zwisały z mojej szyi, Spencer kupiła mi je na urodziny kilka tygodni temu. Po przybyciu natychmiast poczułem spojrzenia, palące moją skórę. Tak, suki, Justin Bieber wrócił do miasta.

-Justin?

Odwróciłem się i zobaczyłem moją mamę, gapiącą się na mnie. Ubrana była w białą bluzkę i czerwoną spódnicę. Jej brązowe włosy były upięte. Miała łzy w oczach.

Uśmiech rozciągnął się na mojej twarzy- Hej mamo.

-Justin- podbiegła do mnie, ściskając mnie- Justin, kochanie, tęskniłam za tobą! Gdzie byłeś? Przestraszyłeś mnie!

-Jestem tutaj, mamo- zaśmiałem się, przyciskając moje usta do jej policzka- Ja za tobą też, gdzie jest tata?

-Z Tobym i innymi drużbami, dzisiaj pełni rolę pana Camerona.

To nazwisko tworzyło dziurę w moim sercu, która nadal stara się być wypełniona.

-Co ty tu robisz?

Odwróciłem się i zobaczyłem mojego młodszego brata, Jaxona. Wyglądał inaczej od czasu, kiedy go widziałem. Jego blond włosy były inaczej wystylizowane, a jego rysy twarzy oczywiście wyglądały dojrzalej, ma osiemnaście lat i teraz jest mężczyzną. Ubrany był w smoking z krawatem w kolorze brzoskwini i w kamizelkę.

-Hej, stary- uśmiechnąłem się do niego, zrobiłem krok w jego stronę, rozkładając ramiona, aby go uściskać- Jak się masz?

-Och, wow, pytasz mnie jak się czuję- Jaxon trzymał ręce skrzyżowane na piersiach, odrzucając mój uścisk.

-Jaxon- moja mama posłała mu spojrzenie- Ślub nie jest miejscem dla wszystkich naszych rodzinnych dramatów.

-Jest, kiedy on nie został zaproszony- Jaxon zadrwił.

Moje oczy rozszerzyły się- Nie wiedziałem, że nie zostanę przyjęty.

-Och, oczywiście, że jesteś przyjęty, chodź, usiądź ze mną- mama zaoferowała, chwytając mnie za ramię i odciągnęła mnie z dala od Jaxona. Obserwowałem go, a on przewrócił oczami i ruszył gdzieś, gdzie jak zakładam wszyscy się przygotowywali.

Drzwi zamknęły się i zaczęto grać muzykę, wszyscy ucichli, a Toby, jego drużba i proboszcz weszli do sanktuarium. Natychmiast rozpoznałem drużbę, był to aktor, Ricky Sacara. Toby założył smoking podobny do Jaxona, z wyjątkiem, że jego kamizelka i krawat były białe. Doszli do przodu świątyni i teraz każdy był zupełnie cicho. Drzwi otworzyły się i najpierw wyszły druhny z drużbami, Emma i facet, którego nie znam. Miał blond włosy, które były postawione do tyłu na żel, wyglądał na sławnego, nie zdziwiłby mnie ten fakt, ponieważ siedziałem wśród prawdopodobnie kilkunastu gwiazd, zmieszanych z ludźmi z Bronxu, co było bardzo dziwne. Włosy Emmy były nieco dłuższe i wyglądały na trochę cieńsze, ale nie przesadnie cienkie. Miała na sobie brzoskwiniową sukienkę, w takim samym kolorze, jak krawat Jaxona. Następne wyszły Willow i chyba największy dupek, aktor naszego pokolenia, Roger Cooley.

Niezła lista gości, Seneca.

Willow i Roger uśmiechali się do siebie, wydawali się być kimś więcej niż przyjaciółmi, ale jeszcze nie byli parą. Myślę, że Toby jest jakimś aktorem, zawarł współpracę z Roogerem i stali się przyjaciółmi, sadzając go na miejscu drużby.

Następnie przez drzwi wyszli Jaxon i Jennifer. Przytulali się z radością, kiedy szli do ołtarza. Błyszczący kamień na jej palcu sprawił, że zatrzymałem się i spojrzałem na nią z opadającą szczęką.

Ona i Jaxon zaręczyli się? Dlaczego nikt mi nie powiedział?

Drzwi otworzyły się, odwróciłem się i natychmiast poczułem, jak czas się zatrzymał. Saige stała sama przy drzwiach. Jej włosy były pokręcone wokół jej twarzy i miała na ustach szeroki uśmiech. Założyła tę samą różową sukienkę, jak inne dziewczyny z białym pasem wokół niej, zamiast brzoskwiniowego, jak jak inne druhny. Trzymała bukiet, który miał brzoskwiniowe i białe róże, w przeciwieństwie do innych, które miały tylko jednolite róże. Podeszła sama do ołtarza, wyglądała jak grecka bogini, gdy szła na swoje miejsce. Ricky mruknął do niej, a ona rzuciła mu perłowy, biały uśmiech. Wyszeptał coś do niej, coś, czego nie mogłem zrozumieć, zachichotała cicho, a drzwi zamknięte na kilka sekund, ponownie się otworzyły. Każdy wstał i odwrócił się, Seneca pojawiła się. Wyglądała absolutnie wspaniale w sukni ślubnej.

-Wow.- wydyszałem do siebie, gdy szła, ściskając bukiet z białych róż. Jej brązowe włosy były upięte w niechlujnego koka, ale doskonale pasującego do jej stylu i wciąż wyglądała świetnie, miała na sobie koronkową opaskę. Toby nie mógł ukryć dużego uśmiechu, Seneca podeszła do przodu i połączyła z nim ręce, kiedy proboszcz rozpoczął ceremonię.

Saige Cameron's POV

Po uroczystości, przyjęcie było prawdopodobnie jedną z najlepszych imprez, na jakich byłem. Było klasyczne i eleganckie, ale wciąż tak samo zabawne, jak idzie się do klubu w sobotę. Cały czas unikałam Justina. Nawet go jeszcze nie widziałam, ale wiem że tu jest.

-A teraz, pierwszy taniec młodej pary- DJ Senecy krzyknął przez mikrofon. Wszyscy ucieszyli się, Seneca i Toby poszli na środek parkietu i zaczęli tańczyć do piosenki „A Thousand Years”, wszyscy odpowiedzieli chórem „Aww”.

Usiadłam sama przy moim stole odkąd Ricky musiał wyjść po ślubie i wrócić do Los Angeles na jego film, Willow, Roger, Jazmyn, Josh, Jaxon i Jen zniknęli, tańcząc na parkiecie. Nie miałam nic przeciwko byciu sama, ale będąc całkowicie szczerą, miałam nadzieję, że Justin zobaczy mnie i Rickiego całujących się.

Czułam oczy, wypalające mi dziurę w policzku, odwróciłam się i zobaczyłam Justina patrzącego na mnie z jego miejsca przy bufecie. Jego włosy były opadające, przez co wyglądał jeszcze bardziej atrakcyjnie, niż początkowo.

-Cześć- powiedział bezgłośnie.

-Pieprz się- odpowiedziałam, odwracając się. On spowodował mi najwięcej bólu, jaki kiedykolwiek czułam w moim życiu. Nawet raz próbowałam popełnić przez niego samobójstwo, nie zasługiwał na moje „cześć”. Przełknęłam gulę w gardle, chwyciłam kieliszek i wzięłam łyk białego wina, zamykając oczy, próbując oczyścić umysł. Potarłam skronie, słysząc, że muzyka zmieniła się w bardziej optymistyczny ton.

-Chodź, zatańcz, Saige!- Jaxon pomachał mi. Wstałam i poszłam na parkiet, kiedy Timber zaczął lecieć z głośników.

Muzyka zaczęła grać i wszyscy chwycili partnera, ja skończyłam z kuzynem Senecy, Joey, wydawał się zafascynowany, kiedy tańczyliśmy razem. Jego taniec w większości składał się z wykonywania zraszaczy, koszyka, upadania na podłogę i próbowania robić robaka, który wyglądał bardziej, jak ryba umierającą bez wody.

“Swing your partner round and round, end of the night it’s going down.”

Joey obrócił mnie dookoła, aż wylądowałam w ramionach kogoś innego. Silna para ramion złapała mnie, to Toby.

-Proszę, proszę czy to nie jest sam pan młody.- zachichotałam i zaczęliśmy robić głupie ruchy taneczne.

-Dobrze się bawisz, Saige?- Toby zapytał szczerze. On był moim zbawieniem przez ostatnie trzy lata. Zawsze pyta jak się czuję i upewnia się czy wszystko w porządku, nigdy nie chciał, żebym wpadała w głęboką depresję. Był najsłodszym bratem, o jakiego mogłabym kiedykolwiek poprosić.

-Świetnie.- uśmiechnęłam się do niego i zaczęliśmy uderzać się biodrami, kiedy zobaczyłam moją mamę po boku parkietu, robiącą nam zdjęcia wraz z profesjonalnym fotografem, którego wynajęli Toby i Seneca.

“Swing your partner round and round…”

Toby obrócił mnie i wylądowałam z Jaxonem.

-Jax.- zapiszczałam radośnie- Wreszcie ktoś, kto tańczy tak samo źle, jak ja.

-Nie mam pojęcia o czym mówisz.- Jaxon zadrwił żartobliwie- Jestem wspaniałym tancerzem!- zaczął robić „dougie” i po chwili oboje zaczęliśmy to robić.

-Niee, człowieku, jestem znacznie lepszy w „dougie” niż ty.- dokuczał.

-Och proszę, nie pokonasz mojego dougie.

“Swing your partner round and round…”

-Do później, księżniczko, baw się dobrze z następną osobą!- Jaxon obrócił mnie i chwycił Jen, aby upewnić się, że będzie z nią tańczył. Para silnych rąk złapała mnie, kiedy miałam upaść.

-Spokojnie, Saige.

Zesztywniałam, kiedy natychmiast rozpoznałam głos i spojrzałam w górę, aby zobaczyć Justina z rękami, mocno trzymającymi mnie w pasie. Moje serce zaczęło szybko bić, kiedy wpatrywałam się w niego kompletnie unieruchomiona. Kropla potu była na jego czole od tańczenia, ale wciąż wyglądał wspaniale. Uśmieszek grał na jego ustach.

-Zamierzać gapić się na mnie czy zatańczymy?

-Nie chcę z tobą tańczyć- mruknęłam.

-Cóż, jesteś skazana na mnie do końca utworu- zachichotał- Więc lepiej się do tego przyzwyczaj.

“Swing your partner round and round…”

Zamiast obrócić mnie jak wszyscy, Justin trzymał mnie blisko niego i kontynuował tańczenie ze mną, a każda dziewczyna zmieniła partnera.

-Dlaczego mnie zatrzymałeś?- zapytałam stanowczo.

-Ponieważ chcę z tobą zatańczyć- wzruszył ramionami, jakby to było nic wielkiego- Czy to problem?

-Tak, kiedy mnie zostawiłeś na trzy lata, nawet bez pożegnania- syknęłam, moje słowa były wypełnione jadem.

Justin jęknął i odrzucił głową do tyłu i spojrzał na mnie- To było trzy lata temu, Saige, odpuść...Chcę się po prostu zabawić. Możemy zatańczyć?

-Ja już powiedziałam, że nie chcę z tobą tańczyć.

-Szkoda- chwycił moje ręce i zaczął poruszać z jego, tańcząc wokół mnie w kółko.

-Justin, przestań- przewróciłam oczami, krzyżując ramiona na piersi.

-Im dłużej będziesz stać na środku wśród tłumu, patrząc wkurzona i nie ruszając się, tym dziwaczniej będziesz wyglądać- ostrzegł.

-Dam ci znać, kiedy będzie mnie to obchodzić.

Westchnął i złapał mnie, zakręcił w kółko, a następnie zniżył mnie. Dyszałam, moja głowa była prawdopodobnie kilka centymetrów nad ziemią. Podniósł mnie z powrotem, zanim znowu tańczył wokół mnie.

Piosenka na szczęście skończyła się. Przepchnęłam się przez ludzi, wyszłam z parkietu, skierowałam się prosto do mojego stolika i usiadłam, zostawiając Justina samego przy stole.

Justin Bieber's POV

Westchnąłem, kiedy Saige odeszła ode mnie. Wracając, rozmowa z nią była jedną z najcięższych zadań, z jakimi kiedykolwiek musiałem się zmierzyć. Odwróciłem się i zobaczyłem Senecę, patrzącą na mnie od stóp do głów.

-Seneca- uśmiechnąłem się, podchodząc do niej, ignorując jej lodowate spojrzenie.

-Co ty tu robisz, Justin?- warknęła na mnie.

Wzruszyłem ramionami- Słyszałem, że moja najlepsza przyjaciółka wychodzi za mąż i po prostu musiałem przyjechać i zobaczyć dzień, w którym Seneca Deets faktycznie się ustatkowała.

-Naprawdę nie jestem w nastroju na twoje żarty, Bieber- nadal się na mnie gapiła- Gdzie jest twoja dziwka, którą nazywasz dziewczyną, ona też rozbije mój ślub?

-Jest na Bronxie- skinąłem głową- Ale nie czuła się dobrze, aby przyjść na ślub, gdzie nikogo nie znała, więc została w naszym mieszkaniu.

Toby podszedł i opiekuńczo objął Senecę.

-Co ty tu do cholery robisz, Bieber?- syknął, jad wypływał z jego słów tak jak Saige, oni naprawdę byli bliźniakami.

-Przyszedłem, aby zobaczyć, że Seneca wychodzi za mąż- patrzyłem na niego w zdezorientowaniu- Dlaczego jesteś na mnie wkurzony? Nic ci nie zrobiłem, Toby.

Toby spojrzał na mnie jakbym był idiotą- Czy on naprawdę mnie o to zapytał?- Seneca wpatrywała się w niego.

Skinęła głową- Kochanie, idź porozmawiaj z kimś bliskim. Zarzucę mu wszystkie kłopoty, jakie spowodował.

Toby westchnął- Dobrze, kocham cię, pani Cameron.

Uśmiech pojawił się na obu twarzach- Ja też cię kocham, panie Cameron- zapieczętowali swoją miłość krótkim, słodkim pocałunkiem, zanim Toby odszedł od nas.

-Co masz na myśli, mówiąc kłopoty, jakie spowodowałem?

-Cóż, zignorowałeś swojego młodszego brata, wkurzyłeś swoją młodszą siostrę, odszedłeś bez słowa i wpędziłeś Saige w depresję kliniczną.

-Saige zawsze była stosunkowo szczęśliwa, trudno mi sobie wyobrazić, że była w depresji. Może była smutna, ale nie w depresji.

-Nawet nie wiesz co mówisz- Seneca zadrwiła- Ty naprawdę nie zwracasz uwagi na wiadomości, kiedy mówią o niej?

Pokręciłem głową- Unikam internetu i telewizji, jak to tylko możliwe.

-Dobrze, pozwól, że cię oświecę, dupku, usiądźmy.

Seneca prowadziła mnie przez tłum ludzi, zajęliśmy stolik w kącie, gdzie nikt tak naprawdę nie zwracał na nas uwagi.

-Dobrze....co się stało?- zapytałem i zauważyłem Saige samą siedzącą przy stole, z głową w dłoniach i spojrzała na tłum. Przełknęła ślinę i spojrzała na kolana, bawiąc się palcami, aby spróbować odciągnąć się do demonów, prześladujących ją w myślach. Spojrzałem na Senecę.

-Na przyjęciu ukończenia liceum, Saige próbowała dodzwonić się do ciebie i ciągle dostawała wiadomość „telefon jest odłączony”. Natychmiast zaczęła wariować. Porzuciła imprezę i pobiegła- nie wzięła samochodu czy czegoś- całą drogę do pieprzonego Bronxu. Gdy tam dotarła, była w złym stanie psychicznym. Płakała, padał ulewny deszcz, była przemoczona. Austin znalazł ją i zabrał do jej mieszkania-

Wzmianka o tym dupku, o którym zapomniałem, sprawiła, że zmarszczyłem brwi. Założę się, że był tutaj. Musiałem go zobaczyć.

-...JT- wydawało się trudne dla Senecy, wypowiedzenie jego nazwiska.

-Tak w ogóle, gdzie jest JT?- zapytałem, rozglądając się.

-Pozwól mi skończyć- Seneca wydawała się trochę zdenerwowana, wzięła głęboki oddech i kontynuowała- JT poszedł zobaczyć, dlaczego płakała i powiedzieć, co się z tobą stało, ale nie chciał powiedzieć jej, gdzie jesteś. Wściekła się na niego, a następnie otworzyły się drzwi i kilka skurwieli w maskach weszło i strzeliło, myśląc, że w jesteś w pokoju. Cóż....strzelili w JT.

Moje oczy rozszerzyły się i poczułem, że moje serce się zatrzymuje-....Nie.

-JT nie przeżył- Seneca zassała usta, próbując nie płakać- Zmarł na miejscu. Na pogrzebie, Saige wygłosiła przemówienie o tym, jak była wściekła na siebie, że jej ostatnie słowa do JT były wypowiedziane z nienawiści i patrzyła jak umierał. Dużo spraw sprawiło, że popadła w depresję. Odszedłeś, jej tata umarł, a teraz patrzyła jak JT umiera. Próbowała się zabić.

Moje oczy rozszerzyły się, nie mogłem wyobrazić sobie świata bez Saige. Gdyby Sagie się powiodło, nigdy bym sobie nie wybaczył- Co ona zrobiła? Co? Dlaczego? Jak?

-Chciała się zastrzelić, Toby wszedł do jej sypialni wtedy, kiedy miała broń przy skroni, na szczęście uratował jej życie.

-O mój Boże.- spojrzałem w dół, na biały obrus, czułem się jak największy dupek na świecie. Saige próbowała popełnić samobójstwo z mojego powodu. JT nie żyje przeze mnie.

-Tak mi przykro- łzy napłynęły mi do oczu.

-Nie jestem jedyną, którą powinieneś przeprosić- Seneca spuściła ze mnie wzrok. Podążyłem za jej spojrzeniem i zobaczyłem Saige siedzącą przy stole, rozmawiającą z Jazmyn i Joshem. Jazmyn śmiała się z czegoś, Josh patrzył na nią, jakby była najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widział w życiu. Saige tylko uśmiechała się do nich, Josh wyglądał, jakby opowiadał jakąś historię.

-To jest to, co przegapiłeś- Seneca wstała- I szczerze mówiąc, nie wiem czy kiedykolwiek będę w stanie ci wybaczyć za rzucenie tego wszystkiego,- wskazała w kierunku Saige- dla jakiejś pieprzonej blondynki skądś, gdziekolwiek do cholery wyjechałeś.

Z tym, Seneca odeszła ode mnie, zostawiając mnie samego przy stole.
_____________________________________________________
Czytasz=komentujesz

Rozdział jest wcześniej, dla jednej z czytelniczek!
Mamy nadzieję, że wam się podoba :)